Ayşe'nin hayatındaki tek gerçek dost, abisi Emre'ydi. Aralarında garip ama güzel bir bağ vardı. Emre, onun kelimelere dökemediklerini bir bakışta anlardı. En çok onunla gülebilirdi Ayşe. En çok onun yanında korkmazdı.
Emre, Ayşe'ye "Senin kalbin kuş gibi," derdi bazen. "Özgürlüğü hissediyorsun ama hep kafesin içindesin."
Ayşe başını sallar, sessizce pencereye bakardı. Dışarda uçan kuşlara değil, sadece gökyüzüne. Çünkü kuşlar uçuyordu, ama kendisi kıpırdayamıyordu.