Ev kalabalık değildi. Sessizdi. Çok sessiz.
Ayşe'nin anne ve babası yılın sadece birkaç haftası evdeydi. Uzak bir şehirde çalışıyorlardı. Ayşe onlarla büyümemişti. Bu yüzden evdeki gerçek ailesi, sadece Emre'ydi. O da okula gidiyor, bazen geç geliyordu. Ayşe yalnız büyüyordu.
Okul… yıpratıcıydı. Sabahları erken kalkmak, kalabalık sınıflarda sessiz kalmak, teneffüslerde yalnız oturmak… Ayşe için dünya biraz fazla gürültülüydü.
Kuşlar hâlâ vardı, ama artık ilgisini çekmiyorlardı. Siyah tüyü hâlâ saklıyordu ama ne zaman eline alsa, sadece yorgun hissediyordu.
Eskisi gibi heyecanlanmıyordu.
Kuşlar sanki sadece bir düşten ibaretti artık.
Bir zamanlar inandığı bir yalan gibi.