Beste ile arasındaki bağ da artık sallanıyordu.
Ayşe onu severdi, ama bazen… Beste sadece kendini düşünürdü.
Ayşe ise yalanı sevmezdi. Asla.
Bir gün kantinden dönerken, koridorun köşesinde birkaç çocuğun konuşmasına denk geldi.
Tanıdık bir ses… Beste.
"Bence Ayşe biraz tuhaf. Rüyalar görüyor, kuşlardan bahsediyor. Gerçekten… biraz psikolojisi bozuk gibi," dedi.
Bir kahkaha patladı.
Ayşe, bir daha o kahkahayı unutmamayı diledi.
İçinden bir şey koptu.
Beste, onun sırrını alaya almıştı.
Onu herkesin önünde küçültmüştü.
Ertesi gün Beste'ye sadece bir cümle söyledi:
"Ben yalanı sevmem Beste. Ve seninle arkadaşlığım artık yok."
Sesi sakindi.
Ama yüreği… paramparça.