Ayşe o günün erken kalkıyor. Gözlerinde uyku yoktu, yorgunluk her yerde yerindeydi.
Aynadaki dağılımlarda dağınıklık vardı, gözlerinin altı hafif mor.
Ama en çok dikkat çeken şey, aynadaki ifadeydi.
Sanki bir başkasına bakıyordu.
Sanki oradaki kız… kendisi değildi.
"Ben artık kimim?" diye fısıldadı kendi kendine.
Ama cevap gelmedi.
Emre kapıyı tıklattı:
"Hazır mısın Ayşe?"
Ayşe cevap olarak, sadece çantanı omzuna aldı.
Bugün diğer günlerden farklıydı, ama içinde bir şeyler değişiyordu.
Artık hayal kuruyordu.
Eskiden makinelerin içindeki kuşlar uçardı.
Şimdi… bomboştu.
Okul öğretmeni bir resim çizmesini istedi. "Hayalindeki yer…"
Ayşe kalemi eline aldı ama kağıt bembeyaz kaldı.
Çünkü artık hayali yoktu.
Sadece yorgunluğu vardı.
Teneffüste koridordan ayrılan bir sızı ona baktığını duyduğunu duydu:
"O işte, kuşlu kız…"
Ayşe durmadı.
Eskiden duyduğu şeyleri canını yakardı.
Artık hiçbir şey saklamamıştı.
Sadece yürüdüm.
İçinde yankılanan tek ses, kendi sessizliğiydi